Katran karası gecelerimin,
Parlayan yıldızı olmuştun.
Zifiri karanlıklar nefretim olmuşken,
Ufukta göz kırpan,
Yolumu aydınlatan ışığımdın artık.
Gündüzler beni açmıyordu artık,
geceleri hasretle bekliyordum.
Kelimelerin kifayetsiz olduğu,
Tarifi mümkün olmayan bir şeyler olmuştu bana.
Yüreğim kıpır kıpır dı,
Burcu burcu,kır çiçeklerim vardı artık.
Leylaklar la,sümbüller le bezenmiş,
Koskoca bir dağ gibiydi yüreğim.
Ne olduysa oldu aniden,
Hazan mevsimi gelmiş,
Yapraklar toprakla buluşuyordu artık.
Bulutlar gök gürültüsüyle bir olmuş,
Bana kafa tutuyorlar,
Seni göremiyorum,yoksun artık.
Ve üzerime boşalan yağmur,
Gözyaşlarımla beraber,
Eriyen yüreğimdeki,kır çiçeklerini de söküp alıyor.
Biliyorum,anladım artık,
Kabuslar arasında gördüğüm tatlı bir rüyaydın sen.
Benim gerçeğim değildin,
Gönlümü avuttuğum yalanımdın belkide.
Bir daha mı,asla...
Gökyüzüne el açıp,Dilek tutmayacağım artık.
Korkuyorum!
Belki de,yıldızımı beklerken,
Yağmurdan da beter,
Başıma taşlar yağacak diye korkuyorum...
Belki de başka bir mevsim bekleyeceğim,
Bulutlar çekilsin diye,
Ama nafile,
O zamanda çok geç olacak
Ve ben seni hiç görmeyeceğim...