Önce gözlerimi,
Ayaklarımı gibi..
Ve..sonra ellerimi bağlamış gibi.
Seni görünce,
Hep böyle oluyorum.

Oysa ben...
Ne çılgın öfkelerle kalbi kırılan ben,
Zamansız ve sebepsiz çekip gitmelerden
Süresiz sürgün edilmiş ben..
Seni görünce bir Kelebek,
Kanat çırpıyor sanki dağlanmış yüreğimde.
Sıcacık bir Rüzgâr esiyor tenimde
Yanaklarım kızarıyor adeta,
Utanıyorum gözlerine bakmaktan.
Şöyle bir yutkunuyorum önce,
Herşeyi unutuyorum
Gözlerin gözlerime ilişince
İşte ben..
Seni böyle seviyorum nedense....

Hüzün hüzün bakıyorsun
İçten olsada kekremsi gülüyorsun
Seni nasıl sevdiğimi belkide bilmiyorsun.

Sesini,
Gülüşünü
Ve..günlerce seni özleyişimi
Sevdiğin Türküleri dinleyişimi
Ve bu Şiiri senin için yazdığımı
Şimdilik bilmiyorsun.

Gözlerinin yüreğimi yaktığını
Aklımı iyice sana taktığımı
Ve.. sensiz geçen o yıllarıma,
Nasıl da isyan ettiğimi
Bilmiyorsun..
Bilemiyorsun.

Sanki gözlerimi
Ayaklarımı
Ve... sonra ellerimi bağlamış,
Yüreğimi dağlamış gibi
Ya da kendimi bir ağaca asmış gibi
Seni görünce,
Hep böyle oluyorum.
Anla artık lütfen,
Seni çok seviyorum....


A.Nevzat Uçar.
19/Eylül/2010..Saat:18-05
Tuzla-İstanbul..

Nevzat Uçar





(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.