1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1104
Okunma
seni ilk gördüğümde
önce geçmişime kahrettim
sonra gözlerime...
oysa sonra
kader dedim evet kader...
seni daha önce tanımayı ne çok isterdim oysa
bir bilsen bir bilsen
ama olsun
şimdi biraz geçte olsa
bir Dolunay gibi
usulcana aydınlattın ya
bir anlık olsada her şey...
değer doğrusu değer
bir ömür öylece beklemeye de...
ve biliyorum
birazdan gideceksin
ama bilmeni isterim ki
düşlerim
yittiğin o bulut’un
gölgesinde kalacak hep
ta ki
yeniden eşgalimi
aydınlatıncaya kadar gözlerin...
önce Dolunay’dın şimdi de
Kardelen
peki ama
neden hep
gitmeye yatkın ellerin ?
hani biraz
kalmayı denesen...
Yıldızlarda
aydınlatmaya yeltenecek eşgalimi
o gözlerinin hatrına...
Not: bu şiiri bana yazdıran gözlere
armağanımdır...
Cevap Yaz