Sonra her yanı sen olursun kimsesizliğin...
Kimsesiz olurum o an bütün çaresizliğiyle sessizliğin.
Sabahın ilk ışıklarına kadar yüreği basar dev boyu bir yalnızlık.
Fenerler sönene kadar yalnızlıkla boğuşurum.
Yalnızlığın dalgaları çarpar yüzüme .
Yüzüme vuran yalnızlığı,alıp atamam kimsesizliğin kollarına.
Sabaha gözünü açamaz uykular.
Aralayamaz kapılarını geçen yıllarının.
Geleceği de arayamaz gözlerim.
Kaybolur gözbebeklerim de izlerin.
Başımı koyduğumda yastığa,yalnızlık uzanır koynuma.
Sırdaş oluruz sonra.
Sen hiç yanlızlığa birşeyler anlattın mı bilmem ama...
Biz anılar bile yazdık onunla.
Başlığı da ’dört duvar arasında’.
Sonra kimsesizlikten alıp,yanlızlığa koyarım adını.
Sen oluverirsin o an yastığın üzerindeki suret.
Yine kaybolursun kimsesizliğim arasında gizlenmiş süliet.
Kimse miyim?
Kimsesiz miyim?
Bilmem...