‘beni öldürme sensiz akan ile gönlüme’

balçık bir karanlığın
kristal yaşam göledinde
büküm satır arşınlar
bir yaşam bağışlar

çıldırmış koşuyor zaman uzaklaşarak
yelesine tutunmuş
kopmak istemiyor insan
yine de yaşamaktan

üzenlik kargışlıya mı kalacak... sanıyorsun
ben zannetmiyorum

mavi yüzeyine açılırken
görkem yürekte
bir bak zamanın arkasından
göz çukurlarına tarihin
kanayan sinede
mastar bir gergef diker ömrüne
bazinon aşklar
param parça aynalarda dağılmış yüzlerdir
yaşam
iki yüzler, üçyüzler, beşyüzler...

muhakkak
ince çizgi bir dizgiden icar akar
sünepe dostluklar
dostluklar dozajda tek ünite
yaşayamasan da ...
geçiş bendinde pinekler

Basmahane garında
gece 03.10 da
şömine gözlerinde rüzgarın
İzmir alevlenmekte
ahuzar aşklar biriktirmektedir
bir keman sesi
bir damla göz yaşı
ve
ismini hatırlamadığım
İtalyanca bir ezgi
izgin bir ray sesi
doğu ekspresinin
kulaktan kulağa ilişir
ben
miskin
bir bankta
ayyaş gecenin potpuri sesinde
vakitlemiş
kulak çınlamasında
incinmiş bir yürekleyim...
sen neredesin ey yarim
hatırım
kırık bir sokak lambasında asılı kaldı
akansa yine benim sensizlikteki

‘beni öldürme sensiz akan ile gönlüme’