Kıyamet, ah kıyamet içimi ürpertiyor,
Lafzı bile beynimi zonklatmaya yetiyor.
Dağların pamuk gibi uçuştuğu o sahne,
Her şeyin birbiriyle tokuştuğu o sahne.
O sahne ki ne korkunç; gözlerin fırladığı,
Vahye meydan okuyan aklın sıfırladığı.
Ona ihtilaf eden akıl, akıl mıdır ki?
Onu bilmeyen akıl, ne ile yarışır ki?
Ey fikirsiz, beyinsiz ve akılsız insanlık,
Sonun hüsran ve acı, akıbetin karanlık.
O büyük mahkemede hesaba hazır mısın?
Yakıcı, kavurucu azaba hazır mısın?


Her şehrin girişinde, her caddenin başında,
Her evin hücresinde, her kaldırım taşında;
Büyük küçük herkese, her yerde ve her zaman,
Naralarla haykırsam bir an bile durmadan.
O günün dehşetini anlatsam insanlara,
Dünyalık hevesiyle yanıp tutşanlara.

Söyleyin bu çırpınış böyle nereye kadar?
Dünyalık mı yoksa Allah mı hakiki yar?
Söyleyin, söyleyin kim ölümsüz bu dünyada?
Kimlerin malı mülkü ebedidir ki ya da?
Hani Firavunlara, Nemrutlara ne oldu?
Hani o Karunların süreleri mi doldu?
Hani bir zamanların Ad, Semud kavimleri?
Bitti mi onların da iktidar takvimleri?

Dünya dediğin zaten toru topu üç günlük,
Böyleyken bu telaşe, dünyaya bu düşkünlük.
Neden bu kadar uzun ve köklüdür emeller?
Ahiretten çok uzak hep dünyalık ameller.

Bitmeyen o gülmeler, tükenmez kahkahalar,
Ey insan! Unutma ki çok büyük mahkemen var.

*


Mehmet Akif UÇAR