Miniklere anne sütü yaradı, hepsi kocaman oldu,
Şimdi onu bırakıp yiyeceklerine ortak oluyorlar,
Bir süre sonra daha da büyüyecekler, gidecekler,
Başka yerdeki hayatın ufkunda süzülecekler...

Hayat böyle değil mi, doğan büyüyor, gelen gidiyor,
Herkes uzaklaşıp başka hayatın ufkunda salınıyor,
Biz de çocuktuk, önce büyüdük sonra adam olduk,
Yaşlanacağız ama nedense ondan pek hoşlanmadık...

Bugün de güneş pencereden içeriye bakıp gülümsüyor,
Masadaki çiçek mutlu, yapraklarını ona doğru uzatıyor,
Arkamızdaki mevsim inatçı, bizde ayrılmak istemiyor,
Biz de kararlıyız, kış mevsimine hazırlık devam ediyor...

Tekrar miniklere dönelim, gidip onları biraz seyredeyim,
Güne bu sevimlilerin vereceği duygularla başlayayım,
İlerleyen zamanla daha pek çok nazar var atacağımız,
Yoksa eksik kalır, bizi dürtmeye başlar duygularımız...