Bir kadın uyuyor çekyatta,
Geceden habersiz, yummuş gözlerini dünyasına..
Kendi dünyasını izliyor,
Uykuya dalmış olmalı.

Narin vücudunu kırmızı bir gecelik örtüyor,
İncecik bir gecelik.
Uçuşuyor eteği pencereden giren rüzgarla.
Göz çukurlarında damlalar birikmiş!
Islak!
Terkedilmiş olmalı..

Dudakları kıpkırmızı ve çilek kokuyor,
Ateşli bir geceden kalmış olmalı..
Bacakları çırılçıplak!
Dokunmak istiyorum tenine..
Belki bana aşık olur diye.
Ben zaten aşık olmuşumdur diye!

Nefret akıtmıyor dudakları!
Küfür duymuyorum ilk defa bir kadından!
Çünkü uyuyor.
Çünkü kendi dünyasında atıyor çığlığını belki de.
Beni duyuyor, hissediyor biliyorum.
Fakat beni üzemiyor! izin vermiyor buna göz kapakları!

O kadını istiyorum!
O kadın benim olmalı!
O kadını terkedilmiş okyanusun üzerinde bulmalıyım.
Yahut, ben olmalıyım okyanus!
Onu ben boğmalıyım okyanusumda.
Yahut, kendimi boğdurmalıyım ona.
Sen hep uyu çekyatta kırmızı kadın!
Fakat uyandığında n’olur nankör olma!
Senin rüyanı süsleyen de benim..

ERAY DEDİK
[email protected]