(Ramazan’ın dilinden “Münevver’in Öyküsü”)

“Yakacaksın kızın başını!” dedim.
“O daha çocuk ulan!”
Dinletemedim…
On bin avro başlığı alınca Nedim
Gâvurcu Mustafa’dan
Bir de kızcağızın boynuna
Bir buçuk metre zincir takıp
Kollarını da bileziklerle donatınca
Geçmiş karşılarına:
“Kurtulduk Münevver kızım!
Kurtulduk hanım!”demiş…
“Artık bizi kimse tutamaz!..”

Oysa Münevver’in gözü
Gâvurcu Mustafa’nın oğlu Gürbüz’ü
Pek tutmamış…
Adına inat
Hem çelimsizmiş Gürbüz hem de hoyrat…
Üstelik tepeden bakarmış Münevver’e.
Ama olsunmuş…
Adam zengindi ya!
Anasının gözyaşları dindi ya!
Gerisi gelirdi nasıl olsa…

Derken
Düğün dernek kuruldu.
Nedim ile karısı
Koşuşturmaktan yoruldu.
Kâğıt kürek işleri de kaldı geride…
Ver elini Brüksel…

Brüksel’de
Gürbüz’ün “yuvamız dediği
Daracık bir evde
Geçti cicim ayları.
Sonra nedendir bilinmez
Gürbüz
Arada bir hatırlar oldu Münevver’i…
Arada bir uğradığında da zaten
Zift gibi tütün kokardı Gürbüz
Leş gibi alkol…

Çok zaman geçti aradan çok zaman…
Günler ayları
Aylar yılları kovaladı.
Gürbüz yok…
Gürbüz, ışıklı gecelerde…
Ve Münevver yasta…

Münevver’in kayınpederi Mustafa
Ağır, kâmil bir adamdı.
Münevver’e sabahları uğrardı:
“Bir ihtiyacın var mı kızım?” derken
Ezilip büzülürdü
Ve bir utanç sızardı buğulu gözlerinden…
Öyle ya
En başta acımayan o değil miydi Münevver’e
O değil miydi gizleyen, oğlunun günahını…
Hani “aslan gibi”ydi Gürbüz
Hani “efendi”ydi
Hani “bey”di…
Hani “işinden evine,
Evinden işine”ydi…

Ah Nedim!..
“Yakacaksın kızın başını!” dedim.
Dinletemedim…
Şimdi vur dizlerine Nedim!
Şimdi yol saçlarını!
Bu günah senin!...

Ahmet KÖKEN