Bir kağıt kıvrımında

Şiir yazmaya çalıştım kalemsiz

Gözlerim anılarımda

Dilim susuz hecelerde gezindi

Ruhuma ince sızı veren

Aşkın kalıntıları silkindi

Ayaklarıma düştü acı kırıklar

Sonbahar rüzgarı esti uzaklardan aldı onları

Taşıdı sonsuza

Kucuk bir ay ışığı aydınlattı odamı

Sesiz diyarlarda hüzün melekleri ağladı

Ben kalbimi açmıştım sevgiye

Aç kaldı açık kaldı

Gözlerim karanlığa alıştı artık

Ruhumu taşıyor ümitsizliklere

Bir fırtına kopuyor bazen

Ellerimden kayıyor yıldız yıldız parlayan gözlerindeki

Yaşlı cam kırıkları

Hüzün donuyor dallarında ağaçların

Sevgi solmuş uzak hecelerde

Gece sarıyor sonsuzluğuna ruhumu

Toprak artık hazır beni almaya içine sessizce

Ağlayn göz yok arkamdan soran söz de

Sevgi ekmek istedim ömrümce

Biçe bildigim sadece

yanlızlık ve anlaşılmazlık oldu

Kabuslarıma sarındım ama

Kabuslarım hep gerçek oldu....