Sevdaya dair ne varsa öğrendiğim,
yazdığım okuduğum betimleyip hayran olduğum;
çöpe attım bugün…

meğer sevda değilmiş öğrenilen,
aldanma,entrika,anlamadığım bir roman,
kapağı afili…

ey aşk!
nerde unutmuşsun kendini,
Ruhunu kim karalara bağlamış,
her damla gözyaşımda ışıldarsın daha da.

ah be aşk!
bedenim üşür şimdi,
tılsımında hala gece,
neden özletirsin ki kendini köşeyi daha dönmemişken.

teşekkürler ey aşk!
gerçekten hissettiğim için mavi’nin büyüsünü,
yırttığım yalan öğretilere farklar attığın için,
her gün daha çok aydınlattığın için ütopyamı,
Her gün daha da sevdiğin için .

çocukluğuma dair ne varsa yaşadığım,
öğrendiğim yollar,isimler,şehirler,renkler,
unuttum bugün hepsini…

sanki yeniden var olmuş gibi,
merkezine kurduğum hayat’a dair ne varsa,
farz’ı sen…

ey aşk!
nerdeydin bunca zaman,
kimleri sevmeye kalktı yüreğin,
buz kırıntıları düşer her terinden daha bir ufalarak.

ah be aşk!
nerden bileyim bu kadar seveceğimi,sevmeyi.
bana anlatılan masalın gerçek olacağını,
kahramanın gelip beni bulacağını,mutlu sona gider yolum...

teşekkürler aşk!
şehvetimin kaynağını dudaklarında taşıdığın için,
seni sevmeyi,yaşamaya benzetmeme sebep olduğun için,
mutlu olduğunda mutluluğu yaşadığım için,
hergün sevdiğim için,daha da…

varlığına bir kadeh daha,
servetim bir tek dudaklarım,
aşk’a özlemim sana eş,
yanımdan bi an olsun ayrılma.

Ey Aşk!
her şeyin adı senle başlar hafızamda,
senle bitsin aşkımda…