İşte bir eylül daha kirpiklerime asıldı
İşte yine yağmur bulutları kasvetine hazırlanıyor
Güneş mahzunlaşıyor her geçen gün
Geceler bir başka yorgun
Ben kırık
Rüzgâr kırık

Yel değirmenlerini okşamıyorum artık
Sayısını unuttuğum çekirdekler yüreğimde
Kaç kurşun patlamasına esir oldum
Kaç ayrılığı taşıdım yıllarca sırtımda
Duygularımda yaşlanmış bir hal
Ben üzgün
Ben ancak kendini taşıyan bir hamal

Bana mı kalmış beklemeye kelepçelenmek
Bir çift dost göze hasret bakışlarım
Bir aşka muhtaç
Mısralara sahip aramak haddim değil
Anahtar yok
Kilit harap

Sarılmak bir kol ile bir omuza
Bir saç tanesinin yüzüne dokunması
Bir tebessümün değiştirdiği bir dünya
Seviyorum kelimesine saklanmış yeni bir kâinat
Kaos benim
Döngüler kısır

Neden eylüller hep aynı renktedir
Damlalar neden hürriyetine burada kavuşur
Ben neden hüzne mağlup olurum her eylül
Her bulanık birikintide kendimi görürüm
Hangi sözlükte cevabı var
Ben neden ağlayacak kadar hürüm

Eylül, ah! Eylül
Gidenlerin gelmediği
Gelenlerin kalamadığı yerdesin
Ne renginde renk var
Ne bende sana uygun ahenk
Çılgın dalgaların ortasındayız
Her yan bizimle kaplı
Çırpınışların aksedişindeyiz
Alabildiğince umutsuz
Olabildiğince üzgünüz
İnkâr etme boşuna
İkimiz de aslında eylülüz.