Değerli yorumunuz için çok teşekkür ederim.
Amacım kimseyi üzmek değil elbet,sadece hüzünlerimi paylaşmak.
Rab'bim her insana değişik çileler verirdertler verir,imtihana tutmak adına.
Benim imtihanımın adıa yavru hasreti.Benim kaderime sadece başkalrının bebek sevincini görüp,onlara özenmek oldu.
Kader ya bu,emekli oldum ama çalışmam gerekiyordu yine,Mevla bu seferde çıkara çıkara karşıma özel bir hastanede elektronik teknisyenlik işi çıkardı.
Mesleğim gereği hastanenin her bölümüne giriyorum.Bu en sevdiğim ama gitmek istemediğim bölüm de bebek ünitesi.Arıza şikayeti ile görevim gereği mecburen gidiyorum,orada yeni doğumdan gelen bebekleri,küvezlerde duran mini minicik o yıllardır hasretine yandığım,her biri aşk meyvası olan,her birini bir çiçeğe benzettiğim melek bebekleri görüyorum.İçim doluyor ağlamak için kendimi tutmaya çalışıyorum.Daha ilk defa baba olan,anne olanların yüzdeki o mutluluk sevinçlerini görüyor,göz yaşlarımı içime akıtıyorum.Rab'bim bana bir yavru vermedin,beni bir evlada hasret bıraktın,bari bunlara verdiğin bu bebekleri her iki cihandada bahtlarını açık eyle diyorum.Boynumu büküp öylece uzaklaşıyorum oradan.Tabi o anda içimde ki patlayan volkanları,yüreğime akan o kızıl gözyaşlarını,içimde yanan,gözümde tüten o dumanları kimseler bilmiyor.Bir ben ve bir de Allah C.C.biliyor.
İşte bu şiiri bu yüzden yazdım,anneme derdimi açmak içimdeki yanan evlat hasretini anlatarak bir nebze olsun rahatlamak istedim.Canım annem ruhuna Rahmet ve mekanı cennet olsun.(Bütün ölmüş annelerinde.)
Her ne kadar Ahirete intikal etmiş olsada,o beni yani en küçük evladı,Sedat'ının sesini duyar,sesime ses verir umudunu kaybetmeden seslendim anneme.Dardayım Anne!