Ne düşmânda mertlik kaldı,
Ne dostlarda vefâ şimdi.
Sâdıklarım gârip oldu,
Bize düşen, cefâ şimdi!

Biz gerçekten öksüz kaldık,
Vurduk, kestik, köksüz kaldık,
Haklı iken, haksız kaldık;
Benden ayrı, kafa şimdi!

Uyuturlar, uyuyoruz,
Doğru ise, büyüyoruz!
Yalanlarla doyuyoruz;
Soysuz sürer, sefâ şimdi!

Müttâkiydik, evrât zikir,
Bir nazardı, zengin, fâkir,
Darda zorda, nûrdu fikir;
Taşır bizi, küfe şimdi!

Kalbimizle, dilimizi,
Denk etmedik, hâlimizi,
Terk eyledik, yolumuzu;
Lâyık mıyız, af’a şimdi?

Olur hâtâ, etmem gümân!
Amma dönmek gerek hemen.
Yükleniriz, vebâl cemân;
Var mı tartsın, kefe şimdi?

Zor günleri, aşırtmışken,
Yedi düvel, şaşırtmışken,
Zelîl hâle, düşürtmüşken;
Düştüğümüz, tufa şimdi!

Menfeâte, koşuyoruz,
Cazzla, popla, coşuyoruz,
Başa yâdı, taşıyoruz;
Cinsi bozuk, Efe şimdi!

Her gün üç-beş, Koçumuzu,
Vurup yakar, içimizi,
Yoldururlar, saçımızı;
Vücûd döndü, kof’a şimdi!

İşte ahvâl, gerçek bunlar,
Âkîl azdan, çoğu anlar!
OZAN İLO, size ünler;
Hani ya Mustafa şimdi?
20.01.2009/21.31

İlhami ERDOĞAN
(Ozan İlo)