Sırtımı dayamışken ,
özlemlerimi düşünmeden eksiksiz çizebileceğim ruhlara,
güven dolmuş ana sandığım
ara sokaklarım,
boşluğa devrilmiş,
yağmura boşalmış kusursuz anlarda,
rüzgara saklanmış gizliden umutlarım..

Zamanı öldürebilecek kadar gözyaşı biriktirmişim,
avuç aralarımdan akmış hayata karşı,
hayatı karşıma aldığımın farkına varmadan daha..

Zor olmuş en değer ruhlara savaş açmak,
sebeplere kayıt olmuş,kayıtsızlıklar.

Acı kaplayan yaralarımla yol almışım,
uçurumların ucunda devir teslim etmişim hayatı
ölüme kıyasla ..

Göstermelik kişiliklere saplanmışken ruhlar,
ve ben;
ömrüme karşıt boyamışken ruhumu sevgilerle,
sevgisizliklere kilit olmuş,sevdiğim dudaklarda.
Bedenleri acı dolmuş,
çizgi dışında,
yokluk tarafında,
benliklerinden başka yerlere savrulmuşlar,
kutulara kapanmışlar,
yoksullukla kalplerini aşındırarak...