Garip bir durgunluk var üzerimde
Ağırlığını olduğu gibi bırakmış bedenime
Dayanmaya çalışıyor sevdiklerime tutunuyorum
Onlar sayesinde ayakta duruyorum

Vefasız bile diyemiyorum
Çok kızıyorum belki ama bir türlü belli edemiyorum
Belki de asıl kabahat benim
Çünkü o derece sevmemeliydim

Her şey o gözlerine baktığım anda olmadı mı zaten
Bakmaz olaydım o gözlerine
Dalmaz olaydım gerçekleşmeyen hayallere
Gerçekleşmesi mümkün olmayan o emellere

Hâlbuki ne hayaller kurmuştum biliyor musun?
Bi defa her şeye rağmen beraber olacaktık
İstanbul ortak şehrimiz…
Kız kulesi vazgeçilmez mekânımız olacaktı

Ve daha neler… Saymanın ne önemi var ki
Çünkü sen yoksun artık
Belki varlığın var
Ama ben varlığında yokulugunu yasıyorum

Üzülüyor muyum bilmiyorum
Daha doğrusu bu sorunun sorulmasını sevmiyorum
Çünkü yalan söyleyeceğimi biliyorum
Sırf sevdiklerim de üzülmesin diye…

Hep unutursun diyorsun
Kolay mı peki unutmak, unutabilmek
Var mı bir yolu bir hocası
Varsa gelsin yanıma öğreteceğini sansın

Gelsin bana ona da öğreteyim
Unutmanın mümkün olmadıgını
Bir yola düştün mu
Yoldan donmenın ne zor oldugunu

Ben böyleyim işte…
Madem istemiyorsun
Madem elinden bir şey gelmıyor
Madem yapamayacagından korkuyorsun

Ne olur kendını uzme
Kendınden nefret ettıgını sakın dusunme
Olsa ıdı eger belkı mutlu olurduk beraber
Ama sen herseye ragmen mutlu ol….