çaresiz çırpınışın içindeyim
anlam dolu gözyaşı akar gözümden
her gün telefon başında ararsın diye beklerim
ama ne hayalin nede warlığın yok
bir buruklukla kapanırım içime
bir çığ düşmüş sanki üstüme
haykırsam sesimi duyan olmaz
çırpınsam sesimi duyan olmaz
insanlar bu kadar mı vefasız
dost bildiğim vuruyor sırtımdan
cananım yakıyor içimi
kime dert yansam derdimi
koz gibi vuruyor yüzüme
hançer saplasana ey sevgili kalbime
acım biran önce dinse
bumuydu bana olan sevgin
önce canım dedin sonra
arkana bakmadan sessiz sedasız gittin
benim değil ellerin olmayı seçtin
bir kuş olsam derdimi uzaklara...
ama en uzaklara taşısam
bir daha gelmesin yanıma
ne kadar çok sevmişim ben seni
güneş doğduğu zaman gülümserdi
oda anlardı sana olan sevgimi
ama bak sen gideli
ne güneş doğuyor nede yağmur diniyor
sen bunu görmeyecek kadar körmüydün ey sevgili?
yoksa bana mı inat böylesin?
ben sana ne yaptım güzel gözlüm benim?
seni uzaktan sevdim
kokuna hasret yaşamayı öğrendim
her gün senden bir haber bekledim
ama yine yoksun yine yok
bak yine gece oldu herkes evine çekildi
bir rüzgar yine seni bana estirdi
o kadar tatlı yüzün o kadar tatlı kokun
ve o kadar anlamlı gülüşün varki
bunları unutmak imkansız be sevgili
sorular yiyor beynimi
hakim olamıyor mukayyet olamıyorum
kalbimin bu çaresiz direnişe
gel demeye dilim varmıyo
seni seviyorum demeye gücüm yetmiyo
kafama sıksam kurtulsam diyorum
yine acıyla yaşamayı tercih ediyorum
ama benim sevgim ne asaletsiz
nede gurursuz bir duygu değildi
şimdi gidiyorum kalbime gömerek
gidiyorum bir şeyleri bitirerek
ama sana olan sevgim hiç bitmeyecek...