Ah be!
Ah be esmer güzelim,
Seninki de ne kadermiş be...
Gittiğin her limanda fuırtınalar kopmuş,
Rüzgarlara kapılıp yaprakların dökmüşsün,
Yeniden boynunu doğrultup,tomurcuklar açmışsın...
Ak be!karabiberim ah!
Seninkide ne talihmiş,
Günlük,güneşlik iklimlerde bile poyrazlara tutulmuş,
Tökezleyip ayağa kalkmışsın.
Her doğruluşun da,gökyüzüne bakışında,yeniden yeşermişsin...
Sahiden sen yedi canlımısın be karagülüm...
Ah be!
Ah be!güzelim...
Hala akıllanmadınmı güzeller güzeli?
Yine rüzgara karşı koşmaktasın,
Sahi sen uslanmayacakmısın?
Bulutlar ötesinden bir ses duysan,koşup gitmektesin.
Ama deli kız!o sahici ses değilki,
Poyrazın haşmetinden çıkan ıslık sesidir,
Gel gitme,beni dinle,
Yine yapraklarını döküp geri dönmeyesin...
Ah be!
Ah be!kara kızım,
Gökte ki akan yıldızım!
Sen ne zaman uslanacaksın?
Bezen kapkaranlık bir gece,bazen günlük güneşlik iklim gibisin...
Bazen narin bir kelebek,bazen sırtındaki kar ile duran Ağrı dağı gibi
sin...
Bir an da dört mevsimi yaşıyorsun,
Sahi sen yedi canlımısın be güzelim?
Sen bunları yaşarken,
Ya ben, ben ne yapıyorum?
Hiç bir şey,
Umutsuzca yolunu gözlüyorum...
Gelirsin diye,
Ama nafile gelmiyorsun,Sen başka,yaban bahçelerini tercih ediyorsun,
Her seferinde yara bere içinde,yaprakların dökülmüş,
Boynunu bükmüş geliyorsun...
Evet,sen akıllanmayacaksın!
Kısacası sen yaban bahçelerinde açmaya çalışan kara gül,
Ben gevezelik eden bülbül...
Ne söylesem nafile.
Sen fırtınalara inat,
Yeniden,kar altında filizlenmiş sümbül,
Ben se;ömrünü gülüne adamış bir bahçıvan...
Ah be!
Ah be!canımın içi,
Gel artık,dön geri,
Senin yerin, gönlümün bereketiyle sulanan yüreğimdir.
Sen ancak burada mutlu olursun...
Bırak yaban bahçelerini,
Gel artık,
Gönül bahçem şenlensin son demlerinde...