sana bir mektubum var baba.
postacı başucumda bekler.
ellerimi yüzüme kavuşturup,
derhal yollayacağım.
bilmemki kaç sene oldu.
ne sesini duyarım,
nede sana dokunabilirim.
hani gelirdin ya bazen,
çekingen tavırlarla otururdunda,
anamı çekiştirirdik biraz.
pek ağlamazdık ama,
şen kahkahalarımız çok olurdu.
hayata dair fazla planlarımız olmazdı.
ama seni görmek yeterdi baba.
şimdi düşünüyorumda..
ne kadar özel şeyler varmış.
bir türlü tamamlayamadığımız.
hep sorguluyorum elimde olmadan.
nasıl büyüdüğümü bile.
kendime çok kızdım ama,
sana hiç kızmadım baba.
çok zaman sonra öğrendim.
çiçek yetiştirmenin zorluğunu.
suyu çok versen azıyor,
az versen kuruyor.
çiçeklerim ağaç olunca,
seni hatırlamayacaklar baba.
ama ben yıkılırken bile özleyeceğim seni.
keşke bana biraz su verebilseydin.
içim öyle yanıyorki bilemessin.
bana kızma olurmu,
yanlızlığıma ortak ettiklerim için.
düşe kalka iyice büyüdüm işte.
ceplerim boşda olsa,
yüreğimde hala sevgi var baba.
biliyorum bir gün kavuşacağız.
belki de bir geceliğine.
sonra sevdanın ayak sesleriyle,
adım adım başlayacak,
yıllar sürecek yolculuğumuz.
seni seviyorum baba.