Özelliği şuydu, bu çok önemli harbin;
Her metrekareye düşen mermi, altıbin.

Süper silahlarla mücehhez idi düşman,
Binlerce mermiyi yakabilirdi her an,

Çanakkale’deki Türk’ün en büyük dramı;
Mumla aranırdı, cephanenin her gramı.

Mehmetçik hiç boşa fişek israf eder mi?
Sayıyla verilir, silah bomba ve mermi.

Her asker yokluğu hissedip ciğerinde,
Cephane harcardı, hepsi yerliyerinde.

Fahrettin Altay Bey, hatırasında yazar;
(((Asker cephaneyi harcardı azar azar...

Birgün dürbünümle bakarken siperlere,
Gözlerim takıldı en öndeki erlere.

El bombası atan bir er gördüm irkildim,
Şaştım kaldım ama, rüyada da değildim;

Siperin üstüne çıkıp bomba elinde,
Görüp atıyordu, yağan mermi selinde.

Siperden bir bomba daha alıp yeniden,
Yine isabetle, fırlatıyor aniden.

Hiç israf olmadan, patladı o bombalar,
Çok cesurlar gördüm, ama olmaz bu kadar..

Dedim künyesini, alın gelin bakalım,
Madalya getirin, şurda hemen takalım!

Bilgileri geldi, geçince biraz zaman
Bomba elindeyken, şehit olmuş kahraman...)))