Yılların altında ezilen duygularımız,
Sensizliği bitirmek istercesine!
Rüzgar’lar öyle haşın esiyor ki!
Savururcasına küllenmiş sevdalarımızı.
Güneş kızgın vuruyor!
Eritmek istercesine aşkımızı,
Yollar eskimiş ,yerler nemli,
İzlerimizi silmek istercesine
O Palmiye ağaçlarının altında!
Hala ellerinin nemliliği var,
Gözlerindeki şebnem duruyor
Batıyor güneş bizi karartmak istercesine.
Mum ışığındaki duygularımızın
Alevlendiği an!
Sönük ziyalar da alevlendi aşkımız.
Öylesine tutkunduk ki sevdaya!
Ne güneş etkilerdi bizi,.ne yel ne Rüzgar.
Islanırdık saatlerce Yüzerek,
Avuçlarımızda son bulurdu Deniz,
Ellerin avuçlarım da başın göğsüm de,
Sımsıcak.
kupkuru olurdu tenlerimiz ıslaklığıyla!
Ama şimdi sen yoksun
Günler eridi adeta
Sen yoksun ! sen yoksun ya!
Bendeki bütün benler anlamını yitirdi.
Zaman durdu adeta.
Güneş’in rengi neydi?
Deniz’in rengi neydi?
Sahilde çiçekler hala duruyor mu?
Renkleri soldu mu?
Bunların hepsini unutabilirim!
Ama yinede ümidimi yitirmedim
her şeyi unutabilirim,
Ama tek bir şey ‘i unutamıyorum!
Dudaklarının titrek öpücükleriyle
Dolu olan buselerini..

İsmet Kanık