Umudun bittigi yerdeyim,
Issiz bir yol kenarinda,
Hicbir arabanin gecmedigi,
Hic bir insanin , ayak basmadigi,
Terk edilmis, bir yolun kenari…

Kac mevsim oldu , gunesi gormedim,
Cicek acmadilar agaclar,
Hep baska zamanlara erteledim mutlu olmayi,
Hep o gunu bekledim,
Solup gittiler , gulucuklerim…

Gecim derdi vurdu beni,
Sonra eski sevgilinin bir bakisi ,
O mutluydu ,
Omuzlarinda baskasinin kollari…
Dostlarim var dedim , gittiler ,
ailem ardimdan cekildi,
“kut” diye dustum yere,
Kan akti dizlerimden,
umudum vardi benim,
herkesten gizledigim…

Yeniden ayaklanmak ne zor sey aslinda,
tekrar dusme korkusu icinde,
urkek bakislar,
aciklanamaz olan bir endise ,
geri donme korkusu belki,
umutlarini harcadigin , o cehenneme…

Mutlu olmak istedim sadece ,
hic kimseyi mutsuz etmeden,
kahkalar atmak istedim,
rahatsiz etmeden hic kimseyi,
bir hikayem olsun istedim,
sonu, trajik bir intihar ile bitmeyen…

Evden cikarken ,
kizim uyuyordu ,
uzun uzun baktim yuzune,
utanmasin diye babasindan ,
kendim son verdim , bu hikayeye…

ertesi gunu,
bir gazetenin en arka sayfasinda,
hic kimsenin okumadigi bir yerde,
bir intihar haberi,
“ bir ceset bulundu , bir yol kenarinda”…

Elveda kizim… Baban