kimliği unutulmuş rüzgar soluğusun mavide,
her renkten daha uzun
böyle zehir bilmezdim yalnızlığı dudağında
dudağın;kavmi zulme uğramış peygamber kederi.

kuru bir yalnızlığın nergis kokusu güzelliğisin
hayallerini içiyorum her yağmur ertesi
renklerin karmaşasına düşürdüm ıssız gölgeni
dilin; günahkar bir azizenin serzenişi.

silkinde dök yüreğini yüreğime
güneşe tülden kıyafet işleyen kadın
poyrazında ayaz donuğu hisler soluyan
sözlerin;dağları yastık misali nakışlayan.

zılgıtın perçemsiz duruşuyla nakışlanmış
hırkasında asasını yitirmiş abdal suskunluğuyla
biliyorum,
biliyorum kelimelerin anlamsız gülüşünde,
birer birer düşecek satırlar.
dökülen yapraklara susuyorum artık
beş vakit üşüyor bedenim....

küle gül düşüren elleriydin yaşamın
çetelende kaç acı böyle bakmana sebep
celladı malum hayatlar tükettim sana
nice mevsime adaş bir poyrazdı adın....

kulağımda uğurlamalar var kat kat kefenli
ama biliyorum;
sinsice bastıracak nehirler akıp giden vedaları
sakınacak gece, şehrin saçlarından parmak uçlarımı
sana isimsiz şarkılar söyleyeyim
bana büyük denizler keşfet
ey sevgili ;kokun düşüyor düş ağaçlarımdan!

Koray BÖYREKCİ