15
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1560
Okunma

Hani maviydi gökyüzüm benim,
ben baktığımda perde aralığından gizlice
kıpkırmızı kesilen sabahları , gökyüzüm nerde şimdi ?
Ölenlerin ardından, son bir sohbet için koşturduğumda
karalara boyayıp kendini sinesine astığı kandillerle
bana teselli veren gökyüzüm, nerde şimdi ?
Suyum, toprağım, ateşim nerde ?
umut çıkınlarına sarıp, alıpta gittin mi hepsini ?
sensizliğe ne isim tyakabiliyorum, ne renk verebiliyorum
nereye dönsem şimdi yüzümü,
neyi okusam, neye desem sözümü;
sen çıkıyorsun her köşebaşımdan
ellerime sürtünüyor ellerin, yanıyorum, atıp ellerimi cehennemlere.
kokun döndürüyor başımı ayaklarım alıp gidiyorlar kendilerini
bir zamanlar şen kahkahalar atığım yerlere
aklına geliyorsun dudaklarımın,
dudaklarım buzdan lacivertlerle kapatıyor kendini zamana
açamıyorum
bir çarem sendin yaşamaya.
unuttum kuşlarla konuşmasını
sanıyorum ardımdan konuşuyorlar uzaktan beni görünce
bakınca gözlerine susuyorlar, alınıyorum.
güneşle beraber daha bir derinlere batıyor içimde umudum.
5.0
100% (12)