Bıraktım aslında...

Yazmadım birkaç koca saat.

Yüzlerce dakika sabrettim,
Binlerce saniye elime almadım kalemi.

Yüz binlerce salise geçti ki ağırdan,
Ben ne kâğıda ne de klavyeye dokunmadım.
Azmettim, direndim, ne dese duymadım.

Ama baktım ki boynu bükük üzülüyor şiir,
Git desem de, kovsam da bekliyor...

Kapıyı açıyorum paspasa kıvrılmış,
Hangi dolabın kapağını açsam, orada.
Yatayım diyorum, benden evvel girmiş pikenin altına.

Gözüme bakıyor, kalbime dokunuyor.
Bir de gelip okşamıyor mu saçımı, pek muzip
nasılda sevimli olabiliyor istediği zaman...

Ama ben direnmekte kararlıydım, epeyce.
Çok ağladı peşimden, sızlandı,
Dayanamadım...

Tamam dedim,
Ağlama, dur, yazıyorum...

Anlayacağınız dostlar,
Ben bıraksam da, şiir
peşimi bırakmıyor!

Laf aramızda,
iyi ki bırakmamış...

11.19 - 20 Temmuz 2010 / İstanbul



* "Şiiri bıraktım!" ve "Şiir yazdığımı söylemeyin bizimkilere" Adlı şiirlerimin devamıdır...