Ey sevgili
Ölüm hazan yapraklarından dökülen çiçek gibidir
Bazen tek bazen de çifter çifter dökülür
Kumsalda göğsüne yaslanmak gibi
Sevinçten ağlamak gibi.
Ana sütü emer gibi, emse de toprak bizi
Toros’ların eteğinde, sarp yamaçlara gömsünler ikimizi
Toprağın ceseti sevdiği gibi, severim seni.

Seninle ölmek
Cennet kapısında Yunus’un ezgilerini dinlemektir
Yeniden dirilmektir
Sevdaya direnmektir.

Ah sevgili ah
Dünya’nın tapusunu almaktan ise
Seninle ölmek aslı’yı güldürmektir.

Bu gece azrail’in ayağına gül serdim
Hayallerimi rüşvet verdim
Seninle ölmek azrail’i ödüllendirmektir
Kerem’i sevindirmektir.

Ah sevgili ah
Sensizliğe öldüm ama
Sensiz hiç ölemedim
Seninle ölmeyi sevdiğim için
Seninle ölmeyi sevdiğim için

MEHMET GÜVEN