1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
894
Okunma
“refik abi
yokuşu tırmanıyorken hayat
soruyorum kendime
bir hüzün sağanağında
değişen ne
değişen ne”
geçilemeyen bir şehirden ısrarla geçmeye çabalıyorum
acı tanrısı beni tanımasın diye
yüzümü bilmeyen sokaklara yamanıyorum
adımı unutuyorum
kendimi öğütüyorum
yine O ben değilim
yine yollar karanlık
adımlarım avare
aşk beni kendine çaldı
rengim kızıl
alyansım yok
susuşum yine destursuz
bir ihtilal gibi kapanıyorum içime
içim yine yok
dışarıdayım
hardayım
oysa ne çok inanç büyütmüştüm göğsümde
kararmayacaktı hiçbir cevahir
bir daha gök üstüme düşmeyecek
yarılmayacaktı yer
gece olunca sesler
yüzler
maskeler
sinsice çakmayacaktı riyamı suratıma
kayboluşu olacaktım inkar ettiğim yanlarımın
asla dürüst olmadığımı bilmeyecektim bir daha
hiçbir fasıl ve kimse düşmeyecekti içime
nurhan barut
Cevap Yaz