2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
983
Okunma
Karanlığın içinden bir el uzanır bana
Ve bir ses:"Yaklaş" diye kulağıma fısıldar.
Düşerim yalınayak o sesin arkasına
Derim: "Al götür beni, götür; her yer bana dar!.."
O sesin çağrısıyla özülkeme giderken
Dizlerimi uygarlık zinciriyle bağlarlar.
Ve kentin insanları ahkâm keser:"Çok erken..."
Sonra "Zavallı!" deyip benim için ağlarlar...
Halbuki bıraksalar beni kendi hâlime
Kırılsa zincirlerim, çöküverse duvarlar
Ağlayanlar elini bir uzatsa elime
Görecekler ki orda yalnızca "saadet" var...
Ahmet KÖKEN
Cevap Yaz