Çoğu zaman;
Bir şair’in beyninde kopan fırtınadan doğar şiirler...
Bir çocuğun kemikleri kırılıyordur,
Filistin’de,Irak’ta,
Sen dişlerini sıkarsın,
Bırak dersin,bırak zalim,bırakta,
Mazlumlara yetmesin gücün,bu zifiri karanlıkta...

Çoğu zaman;
Bir şair’in beyninde kopan fırtınaları dindirmeye,
Kimsenin gücü yetmez,
Yazdığı şiirlerden ve Allah’tan başka...
Bu iş sadece,
Sevgiye bakar,bir de aşka...

Çoğu zaman;
Bir şair’in beyninde kopan fırtınadan doğar şiirler...
Filistin’de tanklara sapanla taş atan çocuklardır,
Şairin bir anda gönlüne girenler.
Srebrenitza’da toprağa düşen,
Sekizbin can.
Kan ve yine kan.
Hiç sevmemiştir bu kelimeyi şair.

Kendi ülkesinin açları,yoksulları,
Dünya’nın fakir garip kulları,
Eriyen buzullar,
Ve sürekli kirlenen içme suları,
Emperyalistlerin gezegenimize saldırıları...

Çoğu zaman;
Bir şair’in beyninde kopan fırtınadan doğar şiirler...
Sevmiş ve terkedilmişsindir.
Az gülmüş,çok ağlamışsındır.
Ama tüm ruhunla;
Bu dünya da varsındır.
Belki maddi olarak bazen darsındır...

Al sana bir sürü fırtına sebebi,
Hadi bakiyim;
Yazma bunları da bir göreyim seni...