biz severken ölürdük
süklüm püklüm değildi aşkımız
kırmasını da bilirdik acıları
yapıştırmasını da yürekten
ellerimiz vantustu pranga da
gözlerimiz mimli derinlerde
sözcükleri yakmasını da
yasak takmasını da


adımlar devleşirdi
çünkü biz kırdık yalanları
yoldan çıkanları yolsuz değil
çulsuz ilan ettik puntolarda
her iniş bir dönüştü belki de
çıkarsız kalplere dönüş
yeri geldi taşladık dişlileri
kendi çarkına dönsün diye
yeri geldi haşladık köşelerde


aydınlıktı kalem
ışık olduk geleceğe
acılar harman oldu derinlerde
açtık,susuzduk ama susak değildik
nasır tutan el değildi sözcük aralarında
taşmasını da bildik ödünsüz ilkelerde
göz pınarlarını taşırmasını da acılarda
“acıyı bal eyledik”yani Hasan Hüseyin gibi…


beli bükük emekler vardı
sönen aile ocakları
ve yiten umutlar
el ayası çizerdi
fukara yüzlerini
ürkek kardelenler oldu
göçük yüzler enkazlarda
sevdası çürümüş cesetler


dedim ya az gelirdik
ama dik dönerdik toprağa
ulu çınarlar gibi kocaman
ayyaş bir bulutun altında demlendik
emptiden ciğaralar sardık karanlıklara…

toprağın ilhamla dolsun rahat uyu koca çınar.
22.06.2010