Kalbim sensiz nefes alamaz oldu..
Uzadı qecelerim,qüzdüzlerim hüsranla doldu..
Ne yapsam da olmadı sensiz..
Herşeyi susturdum,sahte insanların alaycı soruları bile boş qeldi..
Aldırmadım..
Ama şu yüreğim var ya laf anlatamadım ona..
Çıkaramadım hislerimin adını..
Nefret miydi duymam qereken..
ßelki de..
Gel qör ki beceremedim..Aklıma yine sen qeldin,gözlerin qeldi...
En derinlere kazımıştım seni..
Silmek kolay mı yaşanmışları onca yemin etmişken?..
ßaşkası yapabilir miydi?
Herşeye rağmen yine de SEN diyebilir miydi?
ßen her defasında haykırdım adını..
Herkese tek yanlış olsan da benim tek doğrumdun sen...
Şimdi yorqunum dudaklarda kalmış sözlere..
Verilen o sahte aşk yeminlerine..
Gelen her yüzde seni aramaya,usanmaksızın yalnızca adını haykırmaya..
Yorqunum diyorum ya..
Kanıyorum kendime,yine de yapamıyorum..
Gözlerini düşünüyorum ve qülüşünü..
Nasıl da utanırdım bakamazdım yüzüne..
En sevdiğim yanındı,sadece utançtı,sen bilmezdin...
Şimdi sadece hayalin kaldı sevqili..
Edilen yeminler, verilen sözler..
Adın ’’aşkların en qüzeLi’’ kaldı...
ßunun için mi sevmiştim seni?
Git diye mi?
O buğulu qözlerinle,yüreğinle,
ßaşkasının ol diye mi ? . .