İçimdeki mezarlara güller ekiyorum bu gece,
Bu gece ne ilk ne son kez kokluyorum
Üzerinize attığım toprakları.
Yaralarım kalın kabuklar altında
Gizli kanamalarla sızlarken,
Sitemli suskunluğumu salıyorum soğuk duvarlara.
Camlara yazılan baş harfleri silinmiş,
Yalnızca kangren yalnızlığımın Çaresizliği
Parmak izlerimde kalan.

Nereye sürsem elimi yalnızlık bulaşıyor,
Aynalarda parçalanıyor göz bebeklerim.
Sıkı bir tokat atıp
Gördüğüm sureti yerle bir etme arzusu,
Kendimle verdiğim kavgada
Mağlup sandalyesine oturtuyor beni.
Ben bana düşman, ben bana yenik

Hiç biriniz kıramazdınız hayallerimi
Ben ellerimle önünüze sunmasaydım,
Hiç biriniz gidemezdiniz
Ben gururumun avuçlarıyla
Ardınızdan el sallamasaydım.
Ben kırdırdım, ben gönderdim ben ben ben!
Ne umudun mavisi ne içten bir tebessüm
Siyahlara bulandı sevda.

Ruhum arafta üryan, ruhum ürkek, ruhum ıssız
Oysa mavi gülüşlü tablolarım vardı,
Soğuk duvarların kalbine mıhlayıp
Umuda bulayacaktım dört bir yanı.
Yalnızca baktınız görmekten acizdi gözleriniz,

Hiçbir lisana sığmayan sevdamı destan yapacaktım
Bana bir adım atan ayaklarınıza.
Yalnızca dinlediniz hissetmekten acizdi yürekleriniz.
İçimdeki mezarlara güller ekiyorum bu gece.
Bu gece ilk ve son kez ağlıyorum,
İçimde öldürdüğünüz geçici varlıklarınıza…