Ağzı var,dili yok,Memo garip bir kişi,
Onda yorulmanın lafı yok,çalışmak bütün işi.
Çocukları büyümekte sessiz,sedasız,
Eğer büyümek olursa gıdasız.
Sarı benizli,sıska hepside,
Kaşıklar plavı tepside.
Unutur gamı,kederi Memo,
Çocukları yanına gelince.
Bir gün,yoktu yiyecek evde.
Memo’yu aradı karısı,nerde?
Çıktı dışarı,bakındı çevreye,
Gördü ,Memo yatıyor yerde.
Koşarken,yazması düştü başından,
Umulmadık bir hızla koştu yaşından.
Memo’su kanlar içinde yatıyor,
Gözleri fersiz,bir noktaya bakıyor.
Tanımadı başucuna gelen avradını,
Kımıldatamadı kolunu,kanadını.
Bin güçlükle taşıdı Memo’yu evine,
Memo gülümser gibi oldu girince inine.
Koştu bir yol avradı,ağanın konağına.
Kapandı bütün öfkesi ile ayağına.
Dedi:Memo hasta.Memo çaresiz,
Kapanmaz yaraları merhemsiz.
Kulun,kölenim bir çare bul,
Bırakma beni bu yaşımda dul.
Ağa,diklendi bütün haşmetiyle,
Gürledi sesinin tüm azametiyle.
Dedi:İçi geçmiş erkek neyine yarar,
O,artık bitmiş,kurumuş bir pınar.
Bir volkan gerek sana,o da karşında,
Teselli arama boş yere göz yaşında.
Zeyno,
balyoz yemiş kayaya döndü,
Bu acı ile Memo’sundan evvel öldü.
Anlattım size bir Zeyno dramı,
Parayla satılmaz,yoktur gramı.
Daha var böyle nice Zeyno’lar,
Ardından ağlar garip Memo’lar.
Memo kader diye boyun eğerse,
Ağlamak onu teselli ederse,
Bu oyunu bozmak varken elinde,
Susup oturursa eğer evinde,
Ölüp gider daha nice Zeyno’lar,
Gözyaşı döker birçok Memo’lar.
Memo kurtulmalı ağır baskıdan,
Bilmeli geldiğini,Adem aslından.
Ağayla eşit olduğunu bilmeli,
Gözündeki yaşı hemen silmeli.
Bütçeden nasibini almalı,
Bu olay bize ibret olmalı.

1966 Batman
Adil ÜREKSOY