(tek başına aşk yaşayanın yatıştırılmaya ihtiyacı yoktu…yaşamaya da…)




hafif hafif esen meltemleri üşürken içinde

kalbinin ruhu soğuktan memnun

hayatın en mutlu insanını oynuyordu /tek başına…/

sadece uzaktan gelen bir sesin içinde gizliyken bile /aşk…/

harikalar yaratıyordu

aç açık gel davetiyle

içine düşürdüğü

incitmeden ufalayıp

özgürlüğe uçurduğu

her gün ikramiye

her gün sürpriz /yaşayanın/

bir an önce ölmek istememesi anlamına gelmiyordu bütün bunlar


ki


kalbimin

hayalet gemide bekleyen cananına

aşıkların yolunu şaşırmadan

dalga dalga ulaşmış

gözyaşları yetmeyecekti

/yatıştırılmaya…/

ve şiirlerim

hiç…




benim gözyaşlarımsa henüz çıkmamışken kutlamaktan seni

ölüm tabii ki daha güzeldi yaşlanmaya sensiz


ve senin gibi

/ihtiyacı yoktu /

/yaşamaya da…/






ALİ ULUBAY