Elimde ki resmine, öyle uzun baktım ki.
Buğulandı gözlerim ,tutamadım Leylifer.
Öyle sızladı içim ,öyle canım yandı ki .
Ağzımda ki tükrüğü ,yutamadım Leylifer

Keşke resmin yerinde,şimdi kendin olsaydın.
Olsaydın da bitmeyen, dertlerimi sorsaydın.
Şu kanayan yaramı ,sevgin ile sarsaydın.
Elim varıp resmini ,yırtamadım Leylifer

Bakır sarısı gibi ,başında ki tellerin.
Ne de güzel yakışır, yanakta ki benlerin.
Avucum da kalsaydı, o sımsıcak ellerin.
Bu hasreti başımdan, atamadım Leylifer.

Göz yaşımla yundu bak ,yine parmak uçlarım.
Artık kanat mı çırpar, gönülde ki kuşlarım.
Anlamadım ki seni ,neydi benim suçlarım.
Bir gün olsun huzurlu, yatamadım Leylifer..

Sensin dedim gönlümde,yaşattıgım tek suna.
Bakmadın hiç yüzüme ,inanmadın ki bana.
Doğrusu çok gücendim ,dargınım inan sana.
Gönlündeki tahtına çıkamadım Leylifer.

Urgan degil bam telim,elindeki gerdiğin.
Ölümsüz bir sevdaydı,o yerlere serdiğin
Bir yabancı değil ki,benidim hep yerdiğin.
Utandım el yüzüne,bakamadım Leylifer.



Şiirimi süpriz bir şekilde seslendirerel can veren ve bendenizi onere eden değerli şair sayın Durak Yiğit abime sonsuz şükranlarımı sunuyorum