Hasretin koynunda solmaktayız sahipsiz ve öksüz
Başlarken ömür yolunda sarı ve yorgun bir güz

Belki geçmişin tahakkuku belki de alın yazı
Başladı yardan yana gönülde bir ince sızı

Kader bıraktı ya bizi böyle yetim ve garip
İsyan etme diyor Tanrı, olma sakın muzdarip

Güneşin battığı yerden doğduğu görülmemiştir hiç
Güneşi göremezsin geceyi kalbinde etmeyince linç

Aşk öyle bir bağlanış ki ölümden de marazi
Yaşamak aşkı yani rüyalarda farazi

İşte yine odamda o şuh bahtiyar kahkaha
Dönüşüyor gönlümde acılar bir meddaha

Cennetin mührüydü gülden elbiselerin
Hükmediyor tenime ateşten buselerin

Sonra gece sızıyor ruhuma bin bir naz ve cilveyle
Zaman bir fal açıyor şeytani bir telveyle

Sabah ne kadar uzak, gerçek ne kadar yakın
Bu akşam böyle öldüm yakın mumları yakın

Yaşayan ölü için girmek kurtuluş kabre
Ruhumun ışığında ölürüm katre katre

Beni niye taşıyor omuzlarda adamlar
Nereye götürüyor beni yorgun adımlar

Cennette cehennem de bu dünyada değil mi?
Suç yükü bedenimle tanrının evrenini kirletmeye değer mi?

Sorularıma kızıp bana celallenme hiç
Sana yüklemedim ki biliyorum bende suç

Sadece sor kendine sevdim mi bu adamı
Cevabın evet ise gül doldurdun odamı

Üzülme sakın bana musallada mesudum
Göğsünü özlüyorum birazcık da üşüdüm

Ben masum değilim ki kefenim neden beyaz
Gözyaşların üstüne düşüyor kiraz kiraz

Derdin ya çok kızdığında bana çapkın harami
Kirlettim yıllar boyu ruhunda ki haremi

Tanrı ne yazar bilmem defteri kebirime
Bildiğim tek şey var ki nur inmeyecek kabrime

Çünkü seni değil kendimi sevmekten günahkârım
Ettim seni kendime aşkınla hizmetkârım