seni içimde unutsam
kör kuyuya düşersin
çıkaramaz seni benden, hiçbir ilham
eksik kalır şiirlerim
rahatsız edersin beni
ceketim kadar hafif olamam.

seni içimde unutsam
"unutmamak" gibi bir derdim olur
içimden sebepsizce söverim
korkarım ki; bundan pişman olmam
sebepsiz sıkıntılarıma sebep olursun
nöbetlerim olursun; yerken, gezerken...
ya da hiç yoktan
yazmak ihtiyacını hissederim o zaman
kudurur şiirlerim
ama seni yazamam.

seni içimde unutsam
değişirim her halde
azalır keşkelerim
sonra içimden, seni atmak gelir
tükenir; şiirlerim, sayfam, kalemim
yetmez hiçbiri
seni kendimle gömerim
yani tiryakin olurum
ya da sebebim olursun en azından
ardından
kazık da çakarız dünyaya
ya da beraber gideriz bu dünyadan

ama sorarsan;
düşme içime!
ve ben
çoktan savurmuş olayım küllerini
deryalara denizlere...