Sevgiyi tanımadan, doğduğu gün önüne,
Savaş resmi dikilen, ben gazzeli çocuğum.
Bir kurşun uzaklığı, yaşamın her anına,
Mutsuzluklar dökülen, ben gazzeli çocuğum.

Gömmüşüm acıları, yürekteki derine,
Düşmüş dudağındaki, gülüş ağlarda sine,
Kan revan içindeki, çocukluk can evine,
Çıkmaz sancı sokulan, ben gazzeli çocuğum.

Göz yaşa kan karışmış, süzülür yanağına,
Kadersiz, sahipsizlik, takılmışta ağına,
Hüzün düşmüş yüzünde, tüm yaşam yaprağına,
Acı çarmıh çakılan, ben gazzeli çocuğum

Hıçkırıklar genzinde, düğüm düğümdür cengi,
Güpegündüz karaya çalmış gündüzün rengi,
Işık arıyor gündüz, vicdansızlığın dengi,
Yüze hüzün takılan, ben gazzeli çocuğum,

Kuş sesi, çiçek rengi, sevgi tada bakmadan,
Bir çocuk ağlar suçsuz, gönle huzur akmadan,
Kurşun geçer yanından, can bedenden çıkmadan,
Canlı kabre yıkılan, ben gazzeli çocuğum.

Bir ordu ile karşı karşıya kalmış yalnız,
Ne taş var elinde, ne de bir parça yıldız,
Böyle büyük acıya, tutmaz ne kol ne de diz..
Kaşa mermi sıkılan, ben gazzeli çocuğum.

Kırmızı bir gül açmış, kaşta kurşun yarası,
Dertli yaşamım sanki var ile yok arası,
Zulmün tahtına karşı, küçük yaşta çaresi
Yok, bir derde sokulan, ben gazzeli çocuğum.

Yoklukların şehrinde, kırık yaşam direği,
Hayal bile kurmaz ki; bu günden de ırağa
Anılar darmadağın, yaralanmış yüreği,
Bin yerinden sökülen, ben gazzeli çocuğum.

Kör dünya ya haykırır, gözde yaşlar hasından,
Gözleri parçalanmış, retina dokusundan,
Hayatın baharında, kan barut kokusundan,
Yüzüne mil çekilen, ben gazzeli çocuğum.

Bana silah uzanır, gül ve çiçek yerine,
Buz gibi hep yaşamım, kavuşmaz mı? serine,
Kanlı medeniyetin, resmi kalpte derine,
İlmik ilmik bükülen, ben gazzeli çocuğum

Bu savaş oyununda, olurum ben hep ebe,
Oyun oynarken beni, kurşunlar yapar sobe,
Kurşunla feryadımsa ben ecelin talibi,
Meçhul yere tıkılan, ben gazzeli çocuğum
İBRAHİM ÖZDEMİR(2009)