Üstü Açık Hayatzor bela tutunuyordum kinâyeli sözlerin duvarlarında elimde pimi çekilesi zaman sayacı ve rotasız bir yelkenin eteklerine büzüşmüş ezberlerim hedef alınıyor görüyorum pilelerinde eşantiyon umutlarla göz uçlarına değecek kadar yakınken kerbela suslar bozuyordu yeminlerini fahişe uğultular çınlatıyor sessizliği duyuyorum zırhlarını giyinmiş amazon bakışlar değerken saatlere kılıcı bileylenmiş sözler lugatı değişmiş tarihler uzanıyordu kadife geceye üstsüz kalıyordu her laf çıplak serüvenlerin izleri saçılıyordu ortalık yere közden bir şezlong ile şemsiyesiz güneşleniyordu gölge hayat koca bir sêridir artık ön kapağında dünler arkasında izleri ve sayfa sayfa adımlanırdı kader dedikleri mıntıka temizliği başlamıştır ömürde ten’den nefes’e heves’ten bedel’e soluklanacağım tek yer esmer tenin 31/05/2010 15;00 eMİNE |
demek ki üşümekten korkmuyorsun şair
öyle ya yoksa kelimeler neden bu kadar soyunsun ki
tomurcukların da titreceğini bile bile...
kim bilir belki de sevmek bile bile ladestir
ya da şairdir ne yapsa yeridir... :)
içtenlikle kutluyorum,