Yanlış bir zamandı belki, erkendi..
Beklide mevsimsiz açtın yüreğimde
Kalbim bir kuşun kanadı kadar
Hızlı çarpıyor nedense
Seni her düşündüğümde..
Gözlerime inen sisli
Ama ışık dolu bir hayal perdesi ile
Sessizce giriyorsun yüreğime..

Yokluğun bile
Bendeki seni bu kadar büyüttüğüne göre
Kıskanılası bir zaman humması yaşıyor
Kabına bir türlü sığamayan yüreğim
Alev alev yanan bakışlar sana mıhlı gibi
Gitme diyor her anında işte
Gitme! ’beni bir basıma bırakıp gitme!’
Sensizlik kalbimde bir derin kuyu
Dibi görünmez, sesi duyulmaz
Terk edilmiş bir kent beklide
Bir zamanlar en güzel hayatların yaşandığı içinde
Sensizlik
Gurbette terk edilmiş minik bir kız çocuğu
Sızlanır durur içimde..
Hoyrat yıllara baş edemez halde
Rüzgara karşı duran yel değirmeni beklide..

Önce bakmadan ardına ’eyvallah’ der gider
Yürür, bir zaman sonra durur ve ’eyvah! ’
Sonrasında kısa bir ’ah’ çıkar iki dudağı arasından
Ama bunu sadece kendi duyar..
Adımları ise çamura saplanmış bir kaya gibi
Ne ileri ne de geri götürebilir onu..
İşte o an anlarsın ne kaybettiğini
Ve ne bulamayacağını yıllar sonra..

Yüzünde biriken kırışıklıklarda adım yazsın isterdim
Gün gün, saat saat..
Her anında elini tutmak isterdim oysa
Olmadı..
Belki sende isterdin ama
Bu aşk, gururuyla açtığı savaşta
Kendine yenildi..
Ve kabullenemediği yenikliğini
Aşkı vurarak ölümsüzleştirdi..
Kalbimde açtığı yaralarsa kapanmadı henüz
Her seferinde daha sığ bir yerinden
Daha fazla kanayıverdi
Aldırmadı akıp giden zamana
Aldırmadı umuda..
Ve izin vermedi
Seni unutup yola devam etmeme..
Öylesine yaşıyorum şimdilik..
Sensiz ve sessiz..