Güneşim kayboldu,sancılarım artı bi kat daha
göçük altında kalmış anka misali toz duman oldu. dünyam ve kaybettim
uğruna bir çok şeyi göze aldığım başımdan büyük bu kalp savaşını...

yoruldum,tükendim umutsuzluk içinde dengemi yitirdim
benliğime söz geçirememez oldum
kaydı gitti elimden de gururum anlamsız oldum
ağlamak en kolay seçeneğim oldu..

ve yine mutsuzum her zaman ki gibi kaybeden
yine ben oldum şaşırmadım ama yine ben yenildim
mutsuz ve bitiğim şuan

bana tavsiye ver anne napmalıyım?
şuan uçurumun eşiğindeyim
pes edip atlamayımıyım
köprünün uçundan bana gülümseyen
maviliğe yoksa bir enkaz yığınını daha gömmelimiyim
yüreğimin aşktan mahsur kalmış mezarlığına..

kendi ellerimde bedenimi..

ölüyorum anne gözlerim bir daha sana bakamayacak
belki duyamayacaksın sesimi de bundan
sonra ama cüzdanımda saklı duran resminle
birlikte nefessiz kalacağım bu son yolculukta da..


SENİ HER ZAMAN ÇOK SEVDİM ANNE...