Dün gece rüyamda, ağlayıp durdum.
Sarsıyordu bir el, "dön bak!" diyordu.
Korkuyla doğrulup, bir ışık gördüm
"Kulak ver de dinle, korkak!" diyordu.

"Kimedir güvenin nedir ki gücün?
Aymazlık, tembellik en büyük suçun.
Bu çetin sınavı kazanman için
Uykuyu terk edip tez kalk!" diyordu.

Nefesim sıkışıp uyandığımda,
El açıp kapıya dayandığımda,
Susamış bir halde ve yandığımda,
"Çatlamış dudağın, kurak!" diyordu.

"Aklına gelmez mi hiç ölüm?" dedi?
"Mal ne ki?", "iki çul bir kilim" dedi
Nefsime kızarak; "vay zalim!" dedi,
"Vesvese, evhamı bırak!" diyordu.

Kuruntu, üstümde en ağır yüktü,
Yanlışım, vebalim elbet büyüktü.
Ne günahım varsa önüme döktü
"Bunların hepsi bir evrak!" diyordu.

"Saçların bembeyaz, belin büküldü.
Rehberin sağlamdı, o da akıldı.
Sarardı zamanla soldu döküldü
Ömründe her gün, bir yaprak!" diyordu.

"Bu dünya sanma ki büyük bir vaha...
Oyundan ibaret, küçük bir saha.
Ömrüne katsaydı bir ömür daha
Unutma, akıbet toprak!" diyordu.

Mayıs/2010/Konya