Insanmiyim neyim yoksa müsvette.
İnsan olmak yetmez kemikte ette.
Yaşam sahnesinde görünür nette.
Kurtulmadı başım gerçekten dertte.
Hicran hançeriyle sokar bu gönül.

Ne yaptiysam her şey insan adına.
Bir de herkes varsa onun tadına.
Üzülmeye değmez bakma yadına.
Ömür reçetesi al miyadına.
Hicran ateşiyle bakar bu gönül.

Bu kervan bu yürek dur durak bilmez.
Akar göz yaşlari acilar dinmez.
Gördüklerim dehşet içime sinmez.
Tüfeyli insanlar mevkiden inmez.
Hicran ateşiyle yakar bu gönül.

Yaşamin kıyısı diyettir hoştur.
Bu fani Dünya’nin mizani boştur.
İnsanin sürüsü inektir koştur.
Tuzun kuru ise yaşami coştur.
Hicran ateşiyle bıkar bu gönül.

Tanrım düzeneği sen niye kurdun.
Sinav yapacaksin silleyi vurdun.
Calişana dedin avuttun durdun.
Ölüm haktır deyip taktir buyurdun.
Hicran ateşiyle çakar bu gönül.

İsyankar olursun öyle diyorlar.
Tepemize binip halt ediyorlar.
Bol mezeyle her gün havyar yiyorlar.
İnsanlik adina ters gidiyorlar.
Hicran ateşiyle yıkar bu gönül.

Bilim gömleğini giyen insandan.
Ari gibi çiçek topla lisandan.
Aci kahve olsa gelir Fizan’dan.
Ders aldikça birde baksan hizandan.
Hicran ateşiyle sarkar bu gönül.

Dumanın tüter mi? Senin bacanda?
İffet bile yüzer haci hocanda.
Ne lanet haller var mason locanda.
Henüz can çıkmadı durur bu canda.
Hicran ateşiyle kalkar bu gönül.

Ben yaptım sen yapma bu nasil iştir.
Asalet yok ise belki de piçtir.
İnsanlar ölümlü zaten bir hiçtir.
Görünüşe kanma yürekte içtir.
Hicran ateşiyle sokar bu gönül.

Kördüğüm olarak öter bülbülüm.
Ömrüm geldi geçti hep gördüm zulum.
İnsanlık adına nerdesin gülüm.
Baki değil insan gelecek ölüm.
Hicran ateşiyle döker bu gönül.

Huseyin KARA 15.12.08 abd