Her şey çok güzel olacak diyordum,
Gördüm ki olmuyormuş…
Dertler biter,
Hayat yoluna girer sanıyordum,
Anladım ki girmiyormuş…

Bitiremedim yıllar yılı,
Ne kula ne de Hakka borcumu…
Çilelerle dolu diyor, kime sorsam burcumu…
Defalarca kalbime gömsem de acımı,
Bilmiyorum ilk miydi bu yoksa sonuncu mu ?

Babam gideli seneler oluyor,
Anam şimdi ölümlerin döşeğinde…
Gelince üst üste gelirmiş kederler,
Ömrümse bir sonun daha eşiğinde…

Yalnızmışım bu yolda, çok geç anladım…
Kırk yaşından sonra insanları tanıdım…
Bir ana birde babaymış aslolan,
Gerisi teferruatmış bunun farkına vardım…

Ne kadar kazandıysam,
O kadarda kaybettiğimi gördüm…
Büyüdükçe arttı hep dertlerim,
Yoksa hiç büyümese miydim ?

Bölük bölük bülündü bedenim,
Bir tarafım toprağın altında,
Bir yanımı İstanbul’a yollayacağım,
Sol yanımsa bir hastane odasında…

Hiçbir şey gözümde değil inan,
Sende bırakıp gitme bir başıma beni …
Daha da yalnızlaştırma yaralı yüreğimi…
Bükme hayata büktürmediğim bileğimi…

Duygularım yoğun bakımda,
Çözemiyorum sır düğümlerini…
Zor geliyor artık yaşamak bana,
Taşıyamıyorum elem güğümlerini…

“Evet… Hatalıyım ben de…
Benimde keşkelerim ve pişmanlıklarım var…
Hem de dağlar kadar…
Hangi birini saysam beni bir o kadar yaralar…”