I
Geceler; ölüm sessizliği
Artık bomboş sokaklar,
Yalnız ve biraz hüzünlü
Yalnızlıkla mayalandı kaldırımlar
Sokaklar nefessiz,
Kaldırımlar yetim
Kaldırımların dostu: Geceler

Hüzün ve korku saçar geceler
Lal olmuş hüzünlü yürekler
Karanlığa ve suskunluğa mahkûm kalemler
Diller yaldızlı sözler değil;
Baldıran ekiyor dimağlara.
Ah gül damlayan kalemler!
Sevgiyle, dostlukla yoğrulmuş nefesler
Cahit Sıtkı’lar, Necip Fazıl’lar, Mehmet Akif’ler...
Geceleri aydınlatan güller
Onlarla aydınlıktı yürekler, geceler...


II
Her dem iki şeyi hüzünlü görüyorum.
Biri geceler diğeri kitaplar
Geceler karanlığa boğulduğu için
Kitaplar ise terk edilmişliğe
Küflendi kitaplar okunmaz oldu
Yalnızlığa ve karanlığa mahkûm edildi.
Geceler misali...

Geceler; yalnızlığın karanlık isyanı
Geceler; karanlığın heyulası
Geceler; yıldırımların bulutlarla dansı
Geceler; ölümü aydınlatan karanlık
Ve geceler; üryan asumanın efganlı siması

08.05.2010-Mardin