HAZANDA GÖNÜL BAHARLA DEMDE


Savurur yaprakları, hüzün dolu günlere.
Göklerden sağnak sağnak gazel yağar canlara.
Mevsimler sultanının makamında hüzün var,
Kirpiklerden yaş sızar, gamzedeki benlere.

Hazan yazın ertesi, elemlerin dengidir,
Hazan akşam kertesi, mevsimlerin cengidir,
Baharın solgun hâli, zemherinin helâli,
Ahmet Haşim vaktinde, ufkun bakır rengidir.

Derin kış uykusuna dalıyorken böcekler,
Gönül iklimleriyse hep baharı kucaklar.
Feryadını kim duyar, hüzünlü yüreklerin?
Mâtemli rüzgârlarla belki dört dönecekler.

Melâli değil elbet, ruhların kemâlidir,
Yazdan kalan mirasın, sonuncu “dem”hâlidir.
Umut veren yüklerle, dolsa sevda yolları,
Zemheri yollarının en solgun hemhâlidir.

Suskun bir şehzadeyken zamanın kar günleri,
Ayaza mahkûm olur, sürgünün har günleri.
Tekrar hüküm sürecek, arzın viran bağında,
Umutsuzluğa inat, doğacak yâr günleri.


Hüseyin KILBAŞ