Ben büyüdükçe…
Daha çok canım yanmaya başladı.
Hayal kırıklıklarını yaşar oldum sürekli
Büyüdükçe…
Her şeyden uzaklaştım gibi.
Sevgiden, saygıdan, anlayıştan…
Hoşgörüyü unuttum.
Ve büyüdükçe…
Dünya ben merkezli
Dönmeye başladı.
Daha çok bencilleştim
Empati kurma oyunumu kaybettim.
Büyüdükçe…
Nefretim arttı.
İnsanları tanıdıkça…
Kendi insanlığımdan utandım.
Ben büyüdükçe…
Çevremde büyüdü benle.
Onları tanımaya başladıkça…
Çocuk olmayı sıraladım
Hayallerim arasında.
Büyüdükçe…
Her şey çirkefleşti sanki.
Büyümekten pişmanlık duyulsaydı şimdi…
Bende pişmanım gibi…
Çocukken keşke demezdim.
Şimdi ise…
Varlığıma bile isyankârım ben.
Günlerin nasıl geçtiğini
Anlamazken arşivde…
Şimdi geçecek olan
Saliseleri hesaba koyar oldum.
Aslında, çocukken…
Ne kadar da mutluymuşum.
Yemeseydim de o yemekleri,
Büyümeseydim hiç
Her şey tozpembe iken ne de güzelmiş.
Siyah-beyaz hali de
Hepimizi mahvetmiş.

Özlem ŞAHİN