Gün gelir,doğarsın çığlık çığlık;
Nereden, nasıl, nereye
Geldiğini bilmeden,şaşkınlık dolu

Şaşkınlığın geçince anlarsınki,
Yaşamın, bir memeden akan ak sıvıya bağlı..

İlk tanıdığın insandır,annen baban.
Sonradan öğrenirsin ki
Onların katkısıyla olmuşsun aslında...

Derken;
Bir kaos içinde bulursun kendini.
Cıslarla dolu bir yaşamda
Çabalar durursun, karmaşa içinden bulmaya yolunu.
Ahlakta iyi, okulda iyi,
Hayatta iyi olmak zorundasın...

Toplum betimlemiş, yanlışı doğruyu,
Gütmüştür,ana baba yıllarca seni.
Öylesi bir açmaza düşmüşsün ki
Mantığın devreye girince,
Asi deyip suçlamışlar
Değerleri hiçe sayan,
Bir suçlu bilip dışlamışlar.

İsyan etmişsin, ama nafile !!
İğri doğru çizilmiştir çünkü
Sen doğmadan yıllar önce...
Görevin, doğrulardan yürümek
Güdümlü bir mermi gibi.
Geç de olsa bunu öğrenmişsin...

Gün gelip,
Direnmenin boşunalığını anlamış
Boyun eğmişsin,
Belki de yanlış olan sözde doğrulara...
Duygularını saklamışsın,
El ne der diye.
Ağlayamamışsın doya doya,
Zayıflıktır diye.
Seviyorum diyememişsin sevdiğine,
Ayıptır diye...

Hayat seni öyle ufalamış ki,
Unutup tüm duygularını,
Kazancı para sanmışsın.
Öğretiler ağır basmış.
Geçmişte öğrendiğin,sözde doğrularla
Çocuklarını gütmeye çalışmışsın

Tüm devinimlerin boşunalığını
Ne yazık ki, ancak
Ölürken anlamışsın...

Birgül KIZILKAYA İZMİR