Bak dostum dün geçtiğimiz sokak!
Ama sanki asmalı evin rengi değişmiş.
Biraz da büyümüş mü nedir?
Yok yok büyümüş sahiden baksana!
Sanki üç oda üç yüz oda olmuş.
Rengi de artık şeker pembe değil,
Tozpembe olmuş...
Asmasını da yıkmışlar.
Şimdi biz nereye tırmanacağız?
Desene üzümü de artık pazardan alacağız.

Üzülme dostum!
Bizim sokağımıza varırız şimdi.
Ayşe nine kapı önündedir,
Belki bize yine şeker verir.
Bak işte geldik bile!
Aaa! Kaldırımımız nerede?
Hani dün üstünde ip atlamıştık,
Ben düşüp dizimi kanatmıştım da
Ben ağladım diye sen de ağlamıştın.
Hem diktiğimiz ağaçlar nerede?
Babamın bizim için aldığı,
’Dostluğunuz büyütecek onları’ dediği.
Bildin mi? İşte o ağaçlar...
Ama baksana artık onlar da yoklar.
Yoksa babam yalan mı söylemişti?
Büyütmez miydi sevgi bitkilerimizi?

Baksana dostum herşey yalan olmuş.
Heryer kara betonlarla dolmuş.
Kalmamış anılardan bir eser bu şehirde
Sadece gölgesi kalmış sevgimizin kalplerimizde.

Neyseki sen varsın şimdi yanımda!
Konuşur güleriz yaptıklarımıza,
Sonra da içer içer sızarız boş koltuklara,
Bundan sonra gelecekler olur bize hatıra.

Hey dostum sana diyorum!Neredesin?
Yoksa sen de herşey gibi sadece hâyâl miydin?