“Ikra” ile başladı, Hıra’dan yükselen ses
Geldi ölümsüz mesaj, insanlara, çağlara.
O öyle bir mesaj ki, muhâtabı ins-ü cin
Geldi ölümsüz mesaj, insanlara, çağlara.

Köle pazarlarında, satılırdı gedâlar
Diri diri gömerdi, kız çocuğun babalar
Savâ gölü kurudu, söndü âteş-gedeler
Geldi ölümsüz mesaj, insanlara, çağlara.

Özgürlüğe kavuştu, yerdeki biten otlar
Vahyin kokusun aldı, dağda uluyan kurtlar
Kisra’nın sarayıyla, yıkıldı bütün putlar
Geldi ölümsüz mesaj, insanlara, çağlara.

İnsan insanı yerdi, öfkesinden, kininden
Caydırmak kolay değil, atasının dininden
Kopmaz öyle bir ip ki, öteler ötesinden
Geldi ölümsüz mesaj, insanlara, çağlara.

Alınmıştı elinden, yuvaları, yurtları
Yeniden şâha kalktı, develeri, atları
Yer ile yeksan etti, Kâbe’de ki putları
Geldi ölümsüz mesaj, insanlara, çağlara.

O ufuk peygamberin, yama var önlüğünde
Mal, makam, şöhret değil, şefkat var günlüğünde
İnsan kendini buldu, vahyin aydınlığında
Geldi ölümsüz mesaj, insanlara, çağlara.

Aristokrata karşı, korudu âciz ferdi
Barış, huzur, kardeşlik, tevhittir O’nun derdi
“Ekmeltü…” âyetiyle, İslâm kemâle erdi()
Geldi ölümsüz mesaj, insanlara, çağlara…

08/05/210
Hanifi KARA

() Kur’an-ı Kerim: 5/3